بچه ها آن را باز نکردند تا آنچه در آن بود بخوانند، بلکه يکي يکي آن را در دست گرفته و بوسيدند و گفتند: اين نامه از طرف عزيزترين کس ماست. سپس بدون اين که پاکت را باز کنند، آن را در کيسه ي مخملي قرار دادند... هر چند وقت يکبار نامه را از کيسه درآورده و غبار رويش را پاک کرده و دوباره در کيسه مي گذاشتند... و با هر نامه اي که پدرشان مي فرستاد همين کار را مي کردند.

سال ها گذشت. پدر بازگشت، ولي به جز يکي از پسرانش کسي باقي نمانده بود، از او پرسيد: مادرت کجاست؟ پسر گفت: سخت بيمار شد و چون پولي براي درمانش نداشتيم، حالش وخيم تر شد و مرد. پدر گفت: چرا؟ مگر نامه ي اولم را باز نکرديد؟ برايتان در پاکت نامه پول زيادي فرستاده بودم!

پسر گفت: نه! پدر پرسيد: برادرت کجاست؟ پسر گفت: بعد از فوت مادر کسي نبود که با تجربه هايش او را نصيحت کند و راه درست را به او نشان دهد، او هم با دوستان ناباب آشنا شد و با آنان رفت!

پدر تعجب کرد و گفت: چرا؟ مگر نامه اي را که در آن از او خواستم از دوستان ناباب دوري گزيند و نشانه هاي راه خطا را برايش شرح دادم نخوانديد؟ پسر گفت: نه...! مرد گفت: خواهرت کجاست؟ پسر گفت: با همان پسري که مدت ها خواستگارش بود ازدواج کرد الآن هم در زندگي با او اسير ظلم و رنج است!

پدر با تأثر گفت: او هم نامه ي من را نخواند که در آن نوشته بودم اين پسر آبرودار و خوش نامي نيست و دلايل منطقي ام را برايش توضيح داده بودم و اينکه من با اين ازدواج مخالفم؟ پسر گفت: نه...!

الان به چي داريد فکر ميکنيد؟ به اينکه مقصر خود فرزندان بودند که بجاي خواندن نامه، اونو ميبوسيدن و به چشم ميماليدند و با احترام در کيسه مخملي نگهداريش ميکردند؟

به چيز درستي فکر ميکنيد، پس حالا ميتوانيد ادامه ي صحبت هاي منو خوب درک کنيد ادامه... به حال آن خانواده فکر کردم و اين که چگونه به راحتي همه فرصتها را از دست داده بودند، سپس چشمم به قرآن روي طاقچه افتاد که در قوطي مخملي زيبايي قرار داشت.

واي بر من...! رفتار من با كلام الله مثل رفتار آن بچه ها با نامه هاي پدرشان است! من هم قرآن را ميبوسم روي چشمم ميگذارم مورد احترام قرار ميدهم مي بندم و در کتابخانه ام مي گذارم و آن را نمي خوانم و از آنچه در اوست، سودي نمي برم، در حالي که تمام آنچه که در آن است روش زندگي من است...

از الله طلب بخشش و عفو کردم و قرآن را برداشتم و تصميم گرفتم که ديگر از او جدا نشوم.